Yorgos Lanthimos en Jerskin Fendrix over Bugonia
In dit artikel:
De driejarige samenwerking tussen regisseur Yorgos Lanthimos en de Britse muzikant Jerskin Fendrix heeft geleid tot een klankrijke, extravagante score voor Bugonia, een satirische samenzweringsthriller over een mogelijke buitenaardse invasie. De film volgt twee marginale mannen die CEO (gespeeld door Emma Stone) ontvoeren omdat ze geloven dat zij een alien is; het scenario voor Bugonia kwam van Succession-schrijver Will Tracy en is geïnspireerd op de Zuid-Koreaanse cultfilm Save the Green Planet! (2003).
Jerskin Fendrix (echte naam Joscelin Dent-Pooley), pas dertig en afkomstig van het experimentele popalbum Winterreise (2020), werkt sinds kort intensief met Lanthimos. Hun samenwerking begon toen Lanthimos zijn geluid ontdekte en Fendrix gevraagd werd de muziek voor Poor Things (2023) te schrijven — meteen goed voor een Oscar-nominatie. Ook Kinds of Kindness (2024) draagt hun gezamenlijke stempel. Voor Bugonia trok Fendrix ditmaal een meer dan negentigkoppig London Contemporary Orchestra achter zich voor een maximalistische score met dissonante blazers, vervormde violen en synthesizers. Hij vertelt dat het dirigeren en samenwerken met zo’n groot ensemble een nieuwe, inspirerende uitdaging voor hem was.
Lanthimos benadrukt dat vaste creatieve partners — denk aan cinematograaf Robbie Ryan (sinds The Favourite, 2018) en muse Emma Stone, inmiddels veelvuldig terugkerend in zijn werk — hem ruimte geven om te experimenteren en risico’s te nemen. Die vertrouwde kring maakt het makkelijker om te vertrouwen, te falen en samen verder te bouwen, volgens de regisseur.
Opmerkelijk aan deze productie is ook Lanthimos’ werkwijze met het muzikale proces: Fendrix mocht de muziek schrijven zonder het volledige script te lezen. Hij kreeg alleen abstracte beelden — bijen, kelders, ruimteschepen en het beeld van een kaalgeschoren Stone — en werkte daarmee zijn eigen muzikale visie uit. Die onconventionele aanpak leverde een uitgesproken soundtrack op die Bugonia moet laten oprijzen, en illustreert hoe Lanthimos en zijn vaste team blijven zoeken naar nieuwe vormen om hun films volop te laten ontwaken.