The Smashing Machine

In dit artikel:

Benny Safdie verfilmde voor zijn solodebuut The Smashing Machine een bestaande documentaire (2002) over de vroegere MMA-vechter Mark Kerr. In de film speelt Dwayne Johnson een gefictionaliseerde Kerr en volgt Safdie dezelfde jaren uit Kerrs carrière (circa 1997–2000): sportsucces, een verslaving aan pijnstillers en een verblijf in een afkickkliniek. Pas aan het eind verschijnt op het scherm de echte naam van de vechter—een moment dat volgens de recensent de eerder getoonde poging tot humanisering ondergraaft en de vraag oproept waarom de film Kerr uiteindelijk met een bijnaam teruglaat.

Stilistisch balanceert Safdie tussen documentaire en Hollywood-biopic: veel scènes zijn dicht bij of zelfs letterlijk overgenomen uit het origineel, maar de dramatische behandeling van gebeurtenissen maakt het realisme geconstrueerd. Gevechten blijven vaak van buiten de ring gefilmd, emoties (zoals Johnsons huilen) voelen geënsceneerd en de film houdt de kijker op afstand in plaats van intiem binnen te dringen. Daarmee ontbreekt de gebruikelijke meeslepende kracht van sportfilms, ondanks dat de ingrediënten—comeback, verlies, verslaving—er zijn.

De recensent leest The Smashing Machine als experiment: wat gebeurt er met ‘echte gebeurtenissen’ als je ze in een Hollywoodkader plaatst? Safdie, die eerder met The Curse interesse toonde in de maakbaarheid van werkelijkheid, lijkt juist vragen te willen oproepen over authenticiteit, representatie en onze behoefte aan echte verhalen—en of die behoefte niet juist door filmisch vernuft ondermijnd wordt.