The Session Man

In dit artikel:

Nicky Hopkins (1944-1994) was een uiterst gerespecteerde studiopianist die een onmiskenbare invloed had op legendarische rockalbums van onder anderen The Rolling Stones, The Beatles en The Who, maar blijft relatief onbekend bij het grote publiek. Britse televisieproducent Michael Treen moest vijf jaar lang hard werken om financiering te verkrijgen voor zijn documentaire over Hopkins, waarvoor distributeurs aanvankelijk weinig interesse toonden vanwege het bescheiden publieke profiel van de muzikant. Dankzij Treens doorzettingsvermogen is dit eerbetoon toch gerealiseerd.

De film toont hoe Hopkins, met zijn unieke mix van klassieke opleiding, blues en rock-’n-roll, geliefd was bij zowel collega-muzikanten als rockiconen als Mick Jagger en Peter Frampton, die hem prijzen om zijn veelzijdigheid en vriendelijke karakter in een wereld vol ego’s. Hoewel Hopkins op talloze opnames te horen is, bestaat er weinig beeldmateriaal van hem; de documentaire baseert zich vooral op een interview uit 1991 en enkele opnamesessies, waaronder die van John Lennons album Imagine.

Hopkins’ keuze voor het studiowerk kwam voort uit medische noodzaak: hij leed vanaf zijn tienerjaren aan de ziekte van Crohn, waardoor optreden op het podium door pijn en ontstekingen onmogelijk was. Deze gezondheidsproblemen droegen ook bij aan zijn verslaving aan drugs en alcohol. Regisseur Treen probeert zoveel mogelijk samenwerkingen van Hopkins te belichten, maar dit fragmentarische karakter geeft weinig ruimte om de muziek echt tot zijn recht te laten komen.

Een opvallend element in de documentaire zijn de muzikale analyses van sessiepianist Paddy Milner, die met heldere voorbeelden laat zien hoe Hopkins composities versterkte. Milners toegankelijke uitleg vormt een van de meest boeiende onderdelen van de film en roept de wens op om meer diepgaande muzikale inzichten te zien en horen over de invloed van deze soms vergeten grootmeester.