The Kiss of the Grasshopper

In dit artikel:

Regisseur en scenarioschrijver Elmar Imanov onderzoekt in The Kiss of the Grasshopper de grens tussen innerlijke beleving en filmische verbeelding. De film bouwt een strak gestileerde, licht surreële wereld rond Bernard, een man bij wie alles volgens vaste rituelen en plaatsing georganiseerd is. Alledaagse handelingen—een brood snijden, het neerploffen op een kussen, een meisje met een ballon in de metro—worden door kleurgebruik, cameravoering en stilering naar vervreemding getrokken, alsof Bernards psyche elke vezel van de omgeving doordrenkt.

Zwart fungeert als dominante kleur: de ballon, meubels en zelfs een teerachtige substantie in zijn appartement zijn donker. In dat appartement leeft ook een schaap dat met Bernard in bed ligt, een beeld dat de grens tussen het vertrouwde en het verontrustende ondermijnt. Bernards relaties met vriendin Agata en zijn vader Carlos blijven vaag en geladen; kleine, schijnbaar terloopse opmerkingen suggereren meer zonder duidelijkheid te verschaffen, waardoor de kijker voortdurend moet gissen naar betekenis.

Een terugkerende sprinkhaan groeit van klein insect tot mansgroot, culminerend in een scène in een fetisjclub waarin Bernard het beest kust — een visuele metafoor voor transformatie, verlangen en vervreemding. Imanov weeft symboliek en metaforen rond thema’s als onthechting en eenzaamheid, en levert een film die zowel intrigeert als afstoot en die de kijker hongerig naar tastbaardere ankerpunten achterlaat.