Review - Vermiglio: oorlogsfilm zonder bommen en granaten

In dit artikel:

In het Italiaanse bergdorpje Vermiglio, dat in 1944 tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog ligt, onderzoekt de film van Maura Delpero de dynamiek van een klein dorp en de impact van de natuur op het dorpsleven. De film, die speelt met het concept van slow cinema, richt zich op de dagelijkse stilte en de kracht van non-verbale communicatie, zonder opdringerige dialogen of typische Hollywood-romantiek.

Hoofdpersoon Pietro, een deserterende soldaat, komt onderdak zoeken bij de familie Graziadei en raakt verwikkeld in hun leven, vooral met de jongedame Lucia, waarbij hun gevoelens hoofdzakelijk blijken uit oogcontact. De film behelst verschillende seizoenen en toont hoe de relaties binnen de familie en de gemeenschap veranderen onder de invloed van religie en de dreiging van de oorlog, die op de achtergrond blijft hangen.

Delpero's regiekeuze benadrukt de onzichtbaarheid van de oorlog voor de dorpsbewoners, waardoor de film zich onderscheidt als een oorlogsverhaal zonder de gebruikelijke gewelddadigheid. De persoonlijke connectie van de regisseur met het verhaal, voortkomend uit haar eigen familiegeschiedenis, voegt een authentieke laag toe aan de indrukken die het dorpsleven en de onderlinge relaties oproepen.