Reflet dans un diamant mort

In dit artikel:

Hélène Cattet en Bruno Forzani maken van spionagekino een overstuurde droom: hun Laissez bronzer les cadavres is een zonovergoten, barokke pastiche van sixties-Bond, Feuillade’s Les Vampires en Mario Bava’s Danger: Diabolik. De film opent aan de Côte d’Azur in een sfeer van casino’s, speedende Aston Martins en perfect gestylede mannen en vrouwen; centraal staat de oudere John D., een man die op het strand een buurvrouw bespiedt en van wie nooit helemaal duidelijk wordt of hij echt een ex-spion is, zijn verstand verliest of onder hypnose staat.

Cattet en Forzani stapelen herkenbare heist- en spionelementen op, maar niet om ze te verklaren: ze fragmenteren, versterken en versluieren ze, met felle kleuren, glans en een zintuiglijke montage die kijkers juist wil doen verdwalen. In tegenstelling tot donkere, gedesillusioneerde spionageromans (of de verwaarloosde spionnen uit series als Slow Horses) kiest deze film voor mediterrane glamour, dubbelspel en pure stilering. Het resultaat is een 87 minuten durend visueel spektakel dat verleiding en verwarring boven logische afronding stelt — een film die je niet uitlegt, maar onderdompelt.