Prénom Carmen #68

In dit artikel:

Carmen Felix besluit haar reeks over mainstream, genre en niche met een lofzang op regisseur Sam Raimi. Raimi is meteen herkenbaar aan zijn werk: zijn laatste pure horrordragende film, Drag Me to Hell (2009), wordt beschreven als een klein meesterwerk dat vuilheid, paniek en zwarte humor durft te combineren — een film die walging en komedie dicht bij elkaar brengt. De schrijver geeft een opvallend voorbeeld van Raimi’s stijl: momenten waarin ogenschijnlijk opluchting omslaat in groteske ellende, precies getimed voor maximale schok en grimlach.

Na Drag Me to Hell trok Raimi zich vaak terug uit de regiestoel; hij produceerde veel projecten en maakte af en toe grote studioproducties (zoals Oz the Great and Powerful en Doctor Strange in the Multiverse of Madness), maar weinig daarvan droeg écht zijn kenmerkende signatuur. Zijn nieuwe film Send Help, die eind januari in de bioscopen komt, lijkt die rauwe, speelse horrorinstelling terug te brengen — mogelijk rommelig, mogelijk briljant, maar in elk geval authentiek Raimi.

Felix raadt aan om je geheugen op te frissen met zijn vroege en invloedrijke werk: het debuut The Evil Dead (1981), de opvolgers Evil Dead II en Army of Darkness waarin horror en slapstick samensmelten, en A Simple Plan (1998) om te zien hoe hij ook zonder bovennatuurlijke elementen groots kan regisseren. Kortom: Raimi blijft een maker die horror als een vrije speeltuin behandelt en bij wie een beetje smerigheid meer zegt dan veel ironie.