Nino

In dit artikel:

Pauline Loquès’ speelfilmdebuut volgt Nino, een Parijse jongeman die het weekend na een verpletterend nieuwsbericht doelloos door de stad zwerft. De dag voor zijn negenentwintigste verjaardag krijgt hij te horen dat hij kanker heeft; omdat hij mogelijk nog vader wil worden moet hij vóór de start van de chemokuur een zaadmonster inleveren. Wanneer hij bovendien zijn sleutels kwijtraakt, raakt zijn leven letterlijk en figuurlijk op slot en ontmoet hij de stad en zijn relaties op nieuw.

De film bouwt zich op uit kleine, zorgvuldig geobserveerde momenten: bezoekjes aan zijn moeder, een surpriseparty van een vriend, een toevallige ontmoeting met een oud-klasgenoot, en korte, intieme contacten met vreemden — een dronken vriendin die hij helpt, een man in het badhuis die zijn geur deelt, iemand die een erotische passage voorleest. Die alledaagse scènes vormen samen een impressionistisch portret van iemand die zich mentaal op een eiland bevindt terwijl het leven om hem heen onverbiddelijk doorgaat.

Loquès, die literatuur en rechten studeerde en eerder als journalist werkte, kiest voor een lichte, humoristische toon zonder in schoonheidsretoriek of melodrama te vervallen. De handheldcamera blijft dicht bij Nino; het personage, gespeeld door de Canadese Théodore Pellerin, draagt de film met een subtiele, gevoelige vertolking waarvoor hij de Rising Star Award van de Sémaine de la Critique in Cannes ontving. Onder de ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen ligt een serieuzer thema: zien en gezien worden, omgaan met verlies, verandering en het zoeken naar houvast — de sleutels fungeren daarbij als letterlijk en figuurlijk motief.