Kelly Reichardt
In dit artikel:
Kelly Reichardt bouwt haar films rond de minutieuze werkelijkheid van haar personages: kleine handelingen, alledaagse ongemakken en vertraagde processen. Tegelijk laat ze de grotere bewegingen van de geschiedenis nooit ver weg—ze sluipen mee in de marges van het beeld en geven de persoonlijke verhalen een bredere maatschappelijke lading.
In Showing Up (2023) bijvoorbeeld zien we Lizzy, beeldend kunstenaar en administratief werkneemster, opgescheept met alledaagse verstoringen: een kapotte boiler, een hongerige kat, een duif met een gebroken vleugel. Een opvallend klein detail — een grote witte hond die in de deuropening van haar kantoor ligt — illustreert hoe Reichardt zulke verstoringen niet als incidentele onderbrekingen toont, maar als onderdeel van het leven zelf. De film zoomt geduldig in op handelingen, met lange, ononderbroken shots die het proces voorrang geven boven spanningsopbouw.
Haar nieuwe The Mastermind speelt in de jaren zeventig en volgt James Mooney, een timmerman die na werkloosheid besluit een museum te laten overvallen. De geplande “perfecte” heist loopt stuk op een keten van kleinigheden: een handlanger die niet verschijnt, een toevallig binnenlopend meisje, een slecht geparkeerde auto die de vluchtweg blokkeert. Reichardt behandelt die mislukking op dezelfde manier als het boetseren van een kleiwerkje of een heimelijk nachtelijk koeienmelk-moment in First Cow (2019): aandacht voor het proces, geen klassieke heist-suspense, vertraagde pacing en ruimte voor nasleep.
Dat esthetische principe — de nadruk op duur, proces en nasleep — beschrijven filmwetenschappers Katherine Fusco en Nicole Seymour met het begrip “emergency” in samenhang met “emergence”: gebeurtenissen die traag en onmerkbaar ontvouwen en zo het alledaagse zelf vormen in plaats van het ervan af te scheiden. Reichardt’s personages zijn vaak mensen “op drift”: niet noodzakelijk getransformeerd door een enkele gebeurtenis, maar voortdurend aanpassend aan omstandigheden. Die houding reflecteert ook haar eigen loopbaan: na haar debuut River of Grass (1994) duurde het twaalf jaar tot Old Joy (2006), deels door de moeilijkheid voor vrouwen om financiering te vinden — een factor die zij zelf heeft benoemd.
Reichardt plaatst dit persoonlijke draaloogpunt geregeld tegenover bredere Amerikaanse mythen. In haar western Meek’s Cutoff (2010) en in First Cow kantelt ze het pioniersperspectief: geen heroïsche expansiedrang, maar huiselijkheid, dwalingen en de ontoegankelijkheid van de Amerikaanse belofte voor velen. In The Mastermind duikt de Vietnam-oorlog als achtergrondverschijnsel op — demonstratieposters, nieuwsbeelden — en laat zien hoe nationaal onbehagen en gebroken consensus ook individuele levens raken, zelfs als personages daarop ogenschijnlijk onverschillig reageren.
Reichardt’s films vertragen vaak waar andere regisseurs zouden versnellen; crises leiden niet tot adrenaline maar tot contemplatie. Daardoor ontstaan subtiele commentaren op macht, marginaliteit en de kloof tussen nationaal narratief en dagelijkse realiteit — van kapotte auto’s tot onbetaalbare boetes en wegvallende kansen. The Mastermind draait vanaf 23 oktober 2025 in Nederlandse bioscopen.