Jay Kelly
In dit artikel:
George Clooney speelt in Noah Baumbachs Jay Kelly letterlijk een versie van zichzelf: een op leeftijd gekomen filmster die worstelt met vervagende motivatie, een leeg nestritme thuis en het overlijden van zijn vroegere mentor. Waar eerdere voorbeelden (Nicolas Cage, John Malkovich, Bill Murray) het fenomeen van de ster die zijn eigen personae uitvergroot laten zien, gebruikt Baumbach Clooney’s imago juist als onderwerp van ontleding.
Het verhaal volgt Jay Kelly wanneer hij zijn dochter achterna reist tijdens een Europese reis door Frankrijk en Italië, deels om de familierelatie te herstellen en deels omdat hij verwacht een oeuvreprijs op een Toscaans festival in ontvangst te nemen. De roadtrip mondt uit in pijnlijke, komische en ontregelende scènes waarin Kelly geconfronteerd wordt met vergeten herinneringen en de offers die zijn roem van hem vroeg. Baumbach breekt het klassieke roadmovie‑verloop op met vloeiende overgangen naar verdrongen momenten, waardoor melancholie en absurditeit elkaar afwisselen.
Acteerwerk is een van de grootste krachten van de film. Clooney toont hoe zijn kenmerkende charme en uitstraling ook ingezet kunnen worden om die persona te deconstrueren: de grens tussen acteur en personage vervaagt voortdurend. Adam Sandler geeft een opvallende tegenrol als Ron, Kelly’s manager, wiens loyaliteit en zakelijke relatie met Kelly morele spanningen laten zien wanneer Kelly probeert afstand te nemen van zijn carrière. De film onderzoekt zo wat liefde, vriendschap en empathie eigenlijk nog betekenen in een leven gedomineerd door geld en beroemdheid — en hoe degenen rondom de superster evenveel innerlijke pijn voelen.
Jay Kelly past in Baumbachs oeuvre van wrange melodrama’s over sneuvelende melancholie (vergelijkbaar met zijn recente White Noise) en levert een bittersweet, vaak grappige kijk op de existentiële leegte achter glamour. De film is minder een clichéportrait van de oude, rijke man dan een scherpzinnige, humane ontleding van roem en de persoonlijke kosten daarvan.