I Love LA

In dit artikel:

Rachel Sennott probeert met I Love LA een hedendaagse tegenhanger van Girls te maken, maar de serie schiet tekort doordat zowel vorm als inhoud vooral de oppervlakkigheid van het huidige medialandschap weerspiegelen. De komedie speelt zich af in Los Angeles en volgt Maia, een impresario bij een talentenbureau, en haar uiteenlopende vriendenkring — onder meer een nepo-baby, een TikTok-ster en een celebritystylist. Sennott, die vooral bekend is als komiek, actrice (Shiva Baby, Bodies, Bodies, Bodies) en scenarioschrijver (Bottoms), debuteert hier als regisseur; van haar werd al gezegd dat ze iets van een “Lena Dunham van generatie Z” is, hoewel ze zelf tot de millennials behoort.

De serie zoekt vernieuwing door een diverser gezelschap te tonen en hedendaagse thema’s als influencer-cultuur, contentcreatie en online ruzies centraal te zetten. Maar die moderniteit wordt volgens de kritiek niet diepgaand onderzocht: grappen en blunders ontstaan vaak uit kunstmatige situaties of plotconveniences in plaats van uit uitgewerkte karaktertrekken of herkenbare generatie-eigenschappen. Pogingen om de generatie te typeren – bijvoorbeeld als people pleasers – blijven fragmentarisch en worden niet systematisch ontwikkeld.

I Love LA legt ook de leegte van het nieuwe stadsleven bloot: weinig gemeenschappelijke ‘third places’, automobiliteit en dure restaurants vervangen spontane ontmoetingsplekken, wat de sociale omgeving kille en cosmetisch maakt. Dramatische onthullingen zijn talrijk maar kort aangesneden; met slechts acht afleveringen van circa dertig minuten lijkt er te weinig ruimte om thema’s en personages echt vorm te geven. De serie weerspiegelt daarmee zowel culturele verschuivingen als streaminglogica: snelle, contrastrijke prikkels die aandacht vragen, maar weinig blijvende diepgang bieden. I Love LA is vanaf 3 november wekelijks op HBO Max te zien.