Hélène Cattet en Bruno Forzani over Reflet dans un diamant mort
In dit artikel:
Het regisseursduo Hélène Cattet en Bruno Forzani kreeg recent een retrospectief op het 66e filmfestival van Thessaloniki, een erkenning voor hun relatief kleine maar sterk herkenbare oeuvre waarin dood, liefde, verlangen en zelfvernietiging voortdurend met elkaar versmelten. Hun nieuwe film Reflet dans un diamant mort — een spionnenverhaal dat zich afspeelt in een door op-art gedreven visueel universum — gaat vanaf 13 november 2025 in Nederlandse bioscopen draaien. Cattet en Forzani waren zelf in Thessaloniki aanwezig; hun dochtertje reist tijdens het festival mee en deelt na q&a’s kleine filmgerelateerde cadeaus uit.
Het paar bouwde hun gezamenlijke loopbaan op vanaf de filmacademie in Brussel: tien dagen na hun eerste kus maakten ze hun eerste korte film, Catharsis (2001). Die vroege, vrijwel onbetaalde producties ontstonden stukje bij beetje door zelf elke maand geld opzij te leggen, tot ze genoeg hadden voor een volgende kortfilm. Santos Palace (2006) was hun eerste met een producer; het middenstuk van die korte film groeide later uit tot het hart van hun debuutfeature Amer. Hun werk toont duidelijke invloeden uit de Italiaanse giallo (Dario Argento) en uit andere visuele tradities zoals art nouveau en op-art, en wisselt genres af — van psychologische giallo (L’étrange couleur des larmes de ton corps, 2013) tot een spaghettiwestern met nieuw-realistische inslag (Laissez bronzer les cadavres, 2017).
Cattet en Forzani leggen uit dat hun films voortkomen uit een gedeelde, intuïtieve beeldtaal. Ze werken extreem doordacht: elk shot krijgt betekenis tijdens het schrijven van het script — “elk shot is een woord”, zoals Cattet het samenvat — en het verhaal wordt via montage en beeldopbouw verteld in plaats van veel dialoog. Die aanpak maakt hun films zintuiglijk en subjectief; doordat zij veel vooraf bepalen, ontstaat er een nauwkeurig geconstrueerd, haast choreografisch visueel idioom.
Thematisch draaien hun films vaak om de grens tussen leven en dood en om de poging om het lichaam of de ziel van de ander binnen te dringen. Ze benoemen bewust dat giallo een poëtische vermenging van leven en dood bevat, en dat hun vroegere werk daarin speelt met perspectief — Amer en L’étrange vormen een tweeluik met respectievelijk een vrouwelijk en een mannelijk gezichtspunt. Volgens hen is dat onderwerp ook een metafoor voor hun eigen samenwerking: als regisseurskoppel proberen ze voortdurend elkaar te begrijpen en gelijkwaardig te zijn in het scheppingsproces.
Technisch blijft hun esthetiek grotendeels ambachtelijk. Hoewel er bij Reflet dans un diamant mort enige cgi is toegepast voor afwerking, vertrouwen ze vooral op praktische effecten en montagetrucs die de kijker omissies laten invullen, wat hun films een retrogevoel en een sterke tactiliteit geeft. Sinds hun tweede korte film werken ze nauw samen met cameraman Manuel Dacosse; zijn begrip van hun statische, zorgvuldig gekadreerde beelden is intussen onmisbaar geworden.
Reflet dans un diamant mort sluit aan bij dat palet van genrestrekjes, visuele riskantie en thematische fixatie op liefde en dood en bevestigt het duo als eigenzinnige auteurs binnen de hedendaagse genrefilm.