Freeze Frame #56

In dit artikel:

Regisseur Shady El-Hamus besloot in zijn maandelijkse rubriek een laatste keer stil te staan bij een bijzondere filmscène: de slotscène van You Can Count on Me (2000), het debuut van schrijver-regisseur Kenneth Lonergan. Vanuit die scène reflecteert El-Hamus zowel op de film als op het belang en de werking van filmtitels in het algemeen: sommige titels zijn verklarend, andere juist suggestief, ironisch of poëtisch — en een sterke titel moet klinken, blijven hangen en precies genoeg zeggen zonder alles prijs te geven.

You Can Count on Me vertelt het verhaal van broer en zus Terry en Sammy, die als kinderen hun ouders verloren bij een auto-ongeluk. Het trauma bepaalt sindsdien hun levenskeuzes: Sammy koos voor geborgenheid en stabiliteit in hun geboortestad als alleenstaande moeder en bankmedewerkster; Terry vluchtte en leidde een nomadisch bestaan, gevreesd voor verplichtingen. Wanneer Terry vanwege geldproblemen onverwacht terugkeert, worden oude wonden en vergeten genegenheid weer zichtbaar.

El-Hamus richt zich vooral op de laatste scène: bij een bushalte, volwassen geworden maar nog steeds die twee verweesde kinderen, troost Terry zijn huilende zus en belooft terug te komen rond Kerst. Als hij een herinnering uit hun jeugd oproept, omhelzen ze elkaar — een klein, stil gebaar dat de film tot een emotioneel hoogtepunt tilt. Pas op dat moment valt de titel, die eerder wat buiten de film leek te staan, op zijn plaats en verdiept hij de betekenis van wat je net hebt gezien.

De aftiteling laat vragen achter: kunnen ze werkelijk op elkaar rekenen op de lange termijn? El-Hamus concludeert dat de film hoop toont door de personages kleine stappen richting herstel te laten zetten, maar die hoop blijft fragiel — net als het leven zelf. Daarmee onderstreept hij hoe een zorgvuldig gekozen titel het emotionele gewicht van een scène kan versterken.