East of Noon

In dit artikel:

Hala Elkoussy levert met East of Noon haar tweede speelfilm af: een op het laatste moment in de bioscoop uitgekomen, maar energieke en ambitieuze satire over een stervende dictatuur. De titel brengt een onmogelijke botsing van plaats en tijd in beeld — een tegenstrijdigheid die vooral bij de jonge personages blijft knagen.

Het verhaal speelt zich af in een afgesloten wijk van een grote stad waar de charismatische leider van een vaudeville-theatergroep, Shawky, als een vorst over de buurt regeert. Zijn optredens zijn verplicht; het dagelijkse leven krimpt tot klusjes en suikerklontjes als betaalmiddel. De jonge Abdo werkt voor iedereen en gebruikt zijn avonden om heimelijk straatgeluiden op te nemen en tot protestcomposities te smeden: geluid als tegengeluid tegen de muren van het regime.

Elkoussy bouwt voort op thema’s uit Cactus Flower en haar werk als beeldend kunstenaar: een eerbetoon aan mondelinge verteltradities, waar hoop en weemoed door elkaar lopen en theater, muziek en ritueel de wereld verfraaien en tegelijk politiek geladen zijn. Centraal staat de spanning tussen de drang om te ontsnappen en de neiging tot berusting — Abdo’s jeugdige belofte tegenover Shawky’s berekende handhaving van macht. Dat oudere machthebbers geen afstand doen en zo generaties vastzetten, vormt een van de belangrijkste tragische motieven van de film.

Visueel mengt Elkoussy het theatrale met het alledaagse; haar personages zijn herkenbaar maar altijd groter dan hun individuele levens, dansend op een tijdloos tableau. East of Noon is daarmee zowel politiek commentaar als een stilistisch pleidooi voor verhalende, muzikale cinema.