Dit is wat Julia Roberts haat aan modern Hollywood: "Zo vreselijk"

In dit artikel:

Julia Roberts reflecteert op hoe rigide en versneld Hollywood tegenwoordig is, en mist de tijd die zij vroeger kreeg om zich te ontwikkelen. Ze begon in de jaren tachtig met kleine rollen (o.a. Firehouse) maar brak door na Mystic Pizza (1988), verdiende een Oscarnominatie voor Steel Magnolias (1989) en werd wereldwijd een ster met Pretty Woman (1990). Die geleidelijke opgang gaf haar de ruimte om verschillende genres uit te proberen en een betrouwbaar imago op te bouwen.

In een gesprek met Vanity Fair wijst Roberts erop dat die fase van “proefondervindelijke” groei voor jonge acteurs grotendeels verdwenen is. Volgens haar bestaat er nu vooral een snelle opkomst — gevolgd door even snelle afgang — en spelen langdurige contacten en nepotisme een grotere rol dan vroeger. Ze zegt dat er nauwelijks meer mogelijkheden zijn om fouten te maken en daarvan te leren; jonge talenten krijgen niet meer het soort stapsgewijze kansen dat zij had. Roberts benadrukt dat zij het geluk had meerdere films te maken die positief werden ontvangen, waardoor ze kon doorgroeien ondanks dat niet alles meteen aansloeg.

Roberts profileert zich zelf als een zorgvuldige carrièremaker: ze neemt zelden provocatieve rollen, kiest vaak voor projecten die haar populariteit en reputatie versterken en probeert zo consistent te blijven in het ruime publiek. Ze wijst erop dat die aanpak in een industrie met toenemende concurrentie en snellere oordelen een minder vanzelfsprekende optie is voor nieuwkomers.

Voor wie haar vroege werk wil terugzien: Mystic Pizza is op Prime Video beschikbaar, Steel Magnolias is te huur/te koop via Pathé Thuis en Prime Video, en Pretty Woman staat op Disney+ en Videoland. Als context: de opkomst van streaming, social media en franchise-gedreven keuzes verscherpt volgens veel waarnemers de druk op acteurs om direct te presteren — een ontwikkeling die Roberts betreurt.