Deze rol maakte wijlen Gene Hackman diep ongelukkig: "De film was meedogenloos"
In dit artikel:
Gene Hackman, inmiddels beschouwd als een van de meest veelzijdige acteurs van zijn generatie, voelde zich paradoxaal genoeg sterk ongemakkelijk tijdens de opnames van I Never Sang for My Father (1970). In gesprekken met criticus Roger Ebert zei hij dat hij "ongemakkelijk was tijdens het spelen" en dat de film "meedogenloos" was: volgens hem voelde iedere scène als een emotionele climax zonder ruimte om te ademen.
De door Gilbert Cates geregisseerde film volgt een professor die worstelt met zijn relatie met zijn vader, gespeeld door Melvyn Douglas. De constante familiedruk en het zware dramatische register maakten het voor Hackman lastig om subtiele accenten en ademruimte in zijn spel aan te brengen; hij bekritiseerde zijn personage als te klagend en vertelde dat hij nooit goed wist hoe hij de opgebouwde spanning moest loslaten.
Toch oogstte de film lof van critici en leverde hij drie Oscarnominaties op, waaronder Beste Acteur voor Hackman en Beste Scenario. Voor Hackman betekende de rol een belangrijke stap richting de top van Hollywood, ondanks zijn ambivalente gevoel over de prestatie. Kort daarna won hij de Oscar voor Beste Acteur met The French Connection, waarmee zijn status als sleutelfiguur in de filmwereld werd bevestigd. I Never Sang for My Father illustreert hoe persoonlijke onbehagen bij een rol soms samen kan gaan met een indrukwekkend, herkenbaar acteertalent.