Al Pacino wil deze rol graag opnieuw spelen: "Ik zou het echt beter kunnen doen"

In dit artikel:

Op 29 maart 1993 nam Al Pacino eindelijk een Oscar voor Beste Acteur in ontvangst, na zeven eerdere nominaties zonder zege. De prijs was voor zijn vertolking van luitenant-kolonel Frank Slade in Scent of a Woman (1992), een dramafilm van regisseur Martin Brest, gebaseerd op Giovanni Arpino’s roman Il buio e il miele en eerder verfilmd als Profumo di donna (1974).

Scent of a Woman vertelt hoe een leerling van een voorbereidend internaat tijdens Thanksgiving tijdelijk gaat werken als gezelschapsman voor de blinde, verbitterde en alcoholische Slade. Naast Pacino zijn onder anderen Chris O’Donnell, Philip Seymour Hoffman, Gabrielle Anwar, Bradley Whitford en James Rebhorn te zien. De film werd goed ontvangen door critici, deed het goed aan de kassa, sleepte drie Golden Globes in de wacht en kreeg Academy-nominaties voor Beste Film, Beste Regisseur en Beste Bewerkte Scenario.

Pacino bereidde zich intensief voor: hij werkte met cliënten van de Associated Blind Foundation en leerde bij de Lighthouse Guild hoe blinde mensen praktische handelingen uitvoeren. Toch bleef hij zelf kritisch op zijn prestatie; hij en recensenten noemden het niet zijn beste rol en Pacino vond dat hij soms te ver ging in emotionele uitbarstingen. Regisseur Brest moest hem geregeld temperen om het spel niet te overdrijven, en in latere reflecties zei Pacino dat hij de rol nu anders — naar eigen zeggen beter — zou aanpakken.

Voor veel waarnemers voelde de Oscar als een late erkenning voor Pacino’s lange staat van dienst met onvergetelijke rollen als Michael Corleone, Frank Serpico en Sonny Wortzik. Ironisch genoeg is Scent of a Woman, ondanks de prijs, volgens velen geen hoogtepunt in zijn oeuvre, maar wel het moment waarop de Academy hem uiteindelijk beloonde voor jaren van indrukwekkend acteerwerk.